“Waarom rijd je geen paard?”
Dat kan ik zo 1-2-3 niet uitleggen, daarom geef ik meestal een
kort antwoord. Hieronder mijn lange, eerlijke en persoonlijke antwoord:
Ik rijd geen paard omdat ik er op dit moment geen van mijn paarden
een plezier mee doe.
Ik houd van paardrijden, het gevoel van één zijn met een paard is geweldig. Samen in een
flow komen waarbij je het gevoel hebt dat je elkaars gedachten leest. Bijna
alsof je samen één lichaam bent. De momenten dat je paard groeit en zichzelf
van zijn beste kant laat zien. De verwondering dat we op deze manier van de
kracht en snelheid van het paard mee mogen genieten. Met minimale signalen
kunnen communiceren met een dier zo anders dan wij zelf. Echt, ik kan nog wel
even doorgaan, ik houd ervan. Ik hoop dat er weer een tijd
komt waarin ik met plezier kan paardrijden met een van onze paarden.
Dat wil niet zeggen dat er geen miscommunicatie mag zijn, dat het
even zoeken en worstelen is. Er is immers een behoorlijke taalbarrière die
overbrugd moet worden. Het hoeft niet allemaal rozengeur en maneschijn te zijn. Dat is niet haalbaar en zelfs nodig om in die flow te kunnen
komen. Maar voor mij is er een grens. Als zoeken vechten wordt, als worstelen
doordrammen wordt, dan wordt paardrijden vernederend en dominant. Die grens
wordt in mijn ogen vaak (te vaak) overschreden, ook ik zelf kan me momenten
herinneren waar ik zeker niet trots op ben. Dan is het niet 1+1=3, maar 1+1=1.5
(als het niet nog minder is). Dan heeft een paard geen andere keus dan zich
overgeven, met alle fysieke en mentale gevolgen van dien (en dan hebben we het
niet eens over het lot van paarden die dat niet doen). En daar is voor mij het
plezier in paardrijden verdwenen.
Een paard is geen fiets, het is je vriend, een levend wezen met een gevoelsleven en
wijsheid waar we zuinig op zouden moeten zijn. En ja, het is superleuk om
daarmee te kunnen rijden, ik kan niet wachten tot ik weer in het zadel zit.
Maar zou je je vriend dwingen tot dingen die hem pijn doen? Zou je hem
overhalen dingen te doen waar hij zich niet goed bij voelt? Als je vriend tegen
je zou zeggen: “Ik wil niet meer.” Zou je dan doorgaan?
Onze paarden staan al jaren op een eigen plek, ik besef me dat dat
het een stuk makkelijker maakt om andere keuzes dan gangbaar te maken, zoals (een tijdje of voor altijd) niet rijden. Ik weet dat
veel paarden op een plek staan met veel stalgenoten en weinig privacy. En wát
is het dan moeilijk om te doen met je paard wat jíj wilt. Dan moet je soms een
dikke huid hebben in een positie waarin je toch al twijfelt over alles en soms
nog niet goed weet waarom je doet wat je doet. Hoe veel makkelijker is het dan
om maar gewoon weer op te zadelen en door te gaan op de oude manier.
Moeten we ze dan allemaal loslaten in de natuur?
Is een reactie die dan vaak volgt. Ja graag, als dat zou
kunnen. 😉 De realiteit is dat we in een klein land samenleven met een
heleboel gedomesticeerde paarden. En ik gok dat het gros van deze paarden
helemaal niet zo gelukkig zou zijn in de natuur. (Wat niet wegneemt dat we ons
voor het welzijn van de paarden moeten verdiepen in de natuurlijke behoeften!)
Het paard ontleent zijn bestaansrecht in de wereld zoals die nu is, in de
samenwerking met de mens. Maar het is wat mij betreft niet vanzelfsprekend. Het
is niet oké om een paard tegen zijn wil te gebruiken voor ons eigen plezier, in
ruil voor eten en een goed tehuis. Het is in mijn ogen wèl heel oké om mèt je
paard plezier te hebben, of dat nu erop, ernaast of ertussen is. Op die manier
kunnen wij genieten van het samenleven met paarden en kunnen we de paarden wat
uitdaging en afwisseling bieden die ze missen doordat ze niet meer in de natuur
hoeven te overleven.
Durf jij jezelf de vraag te stellen hoe het gaat?
Hoe je paard denkt dat het gaat? En net zo belangrijk, hoe het
met jou gaat? Haal je nog genoeg voldoening uit je paardenhobby of is er geen
weg meer terug? Durf je daar eerlijk op te antwoorden zonder dat je al weet hoe
verder? Wat dan wel? Hoe op te lossen en waar te beginnen? Voor mij was het
mega confronterend, dat gevoel dat ik eigenlijk niet op deze manier door wilde,
terwijl ik heel veel energie, vrije tijd en geld besteedde aan mijn paard. Ik
had geen idee hoe dan wèl.
Je hoeft het niet alleen te doen. Als je wilt, kan ik zonder
oordeel met je meekijken, meedenken en mee sparren. Ik heb jouw antwoorden niet,
maar ik kan je wel helpen zoeken. Zodat je verder kan met meer zelfvertrouwen,
bewust en met een brede blik. Je kunt kiezen voor waar jij je wèl goed bij
voelt op dit moment in jouw leven met jouw paard. Wat dat ook is! (Coaching met je eigen paard)
Zij die nooit van mening veranderen, hebben zelden
iets geleerd. Zelf heb ik het ook niet alleen hoeven doen en ben
ik degene die de bewustwording rondom paarden (en eigenlijk gewoon het hele
leven) bij mij in gang zette super dankbaar. Dat is Lieke, mijn zus. Die me
voordeed dat het ook anders kan en daarmee de paarden als mijn grootste passie,
liefde en plezier in mijn leven terugbracht. De titel van deze blog is haar motto
wat betreft de omgang met elkaar en de dieren.
Tot slot, wat ik je wil meegeven met mijn verhaal: Kijk naar je
paard, vertrouw op je gevoel, wees nieuwsgierig en durf maar. ♡
Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze blog, of wil
jij ook graag je verhaal delen. Ik hoor graag van je!
