‘Ik moet haar nog iets laten doen.’ Gaat het door mijn hoofd. We zijn aan het einde gekomen van een fijne sessie met een prachtige merrie en haar eigenaresse. De tijd is allang voorbij (time-management niet mijn sterkste kant) en de eigenaresse heeft weer genoeg huiswerk om mee aan de slag te gaan. Maar een blik op het paard zegt me dat het nog niet klaar is.
In het begin van de sessie had de eigenaresse haar stappenplan richting haar grote doel/wens met haar paard met pionnen visueel gemaakt. Er stond een rijtje pionnen in het zand, waarvan de eerste pion stond voor waar ze vandaan kwam, de tweede stond voor waar ze nu stond en de laatste stond voor het grote doel. Tussen de pion van nu en het grote doel stonden nog een aantal pionnen die de tussenstappen richting dat doel symboliseerden. Het paard stond erbij en keek ernaar van een afstandje. Eigenlijk stond het paard wel erg gericht op die laatste pion, de pion van het grote doel. De eigenaresse merkte het op en keek me vragend aan, ik keek vragend terug. De hele verdere sessie had het paard, ondanks de inspanningen van de eigenaresse, geen stap verzet. Ze stond ontspannen, met haar oren naar voren, gericht op die laatste pion.
Zo komt het dat ik op het laatste moment een oefening bedenk waarbij de eigenaresse elke pion langs mag lopen en daar even bij stil mag staan. Bij de pionnen van de tussenstappen en het doel dat ze nog wil behalen mag ze zich visualiseren hoe dat zou zijn, hoe het eruit zou zien als ze deze stap of doel behaald heeft. De eigenaresse doet braaf wat ik haar vertel te doen. Bij het paard gebeurt nog steeds niets… Ze kijkt niet op of om, verzet geen stap.
Op het moment dat de eigenaresse bij de laatste pion staat, de pion van het grote doel/haar grote wens, komt de merrie in beweging. Binnen twee seconden staat ze voor haar eigenaresse, laat haar hoofd zakken, knippert met haar ogen, likt, kauwt, schudt met haar prachtige manen en slaakt een diepe zucht, ontlading. Ondertussen houdt haar eigenaresse het niet droog en sta ik met kippenvel bij het hek. Als ik na afloop vraag wat haar zo raakte, zegt ze: ‘Het voelde alsof ze me vertrouwen wilde geven…’ Daar sluiten we mee af. Het is klaar voor vandaag, dit keer óók voor het paard.
